اره برقی فوتبالی

اكتشاف نگريستن به آن چيزي است كه ديگران مي بينند و انديشيدن در مورد آن است بگونه اي كه

ديگران نمي انديشند. (آلبرت.اس.گئورگي)

اره برقی فوتبالی

حکایت آن روستایی ایرانی را شنیده ای که جهت کار به کشور ژاپن رفت و در شغل قطع درخت در جنگل های ژاپن مشغول بکار شد و بازدهی کاریش از دیگر کارگران ژاپنی همکارش کمتر بود و پیوسته مورد شماتت صاحب کار قرار می گرفت (هرکارگر در 8 ساعت کاری 80 الی85 درخت قطع می کرد اما هموطن روستائی  ما 50 الی54 درخت می توانست قطع کند تا اینکه صاحب کار روزی سرزده بر او وارد شد و در کمال تعجب دید که آن فلک زده اصلا بلد نبوده موتور اره برقی را تاکنون روشن نماید و با هزار جان کندن و کار طاقت فرسا معجزه می کرده که 50 درخت قطع می کرده) و آنگاه که اره برقی روشن را به وی سپرد دیدکه به آنی «جنگل» را تبدیل به «بیابان» کرد! بله حکایت فوتبال ایرانی نیز چنین است، «ما» هم هنوز موتور واقعی فوتبالمان را نتوانسته ایم روشن نمائیم و متاسفانه کسی نیز از بیرون بر «ما» وارد نشد (مربی و تئوریسین غربی فوتبال) تا به «ما» بگوید این ابزار دارای «موتوری» است و باید آنرا روشن کنیم و بعد وارد کارزار گردیم و صدافسوس که تاکنون نه خود را میل و رغبتی بوده که از خویش بپرسیم چرا این تشکیلات را بر بدنه اره فوتبالی نصب کرده اند؟ و نه«ما» را روح کنجکاوی است تا برای یکبار هم که شده دست به دسته «هندل طنابی» ببریم و او را بکشیم تا ببینم که کارکرد این هندل و استارت چگونه است و...؛ آری افسوس که نه حسی در درونمان و نه کسی از داخل و نه کسی از خارج، پای بدرون غفلت مان ننهاد تا ببیند و ببینیم که با چه مشقتی تاکنون فوتبال بازی کرده ایم، براستی روز موعود و نجات «ما» دوزخیان فوتبالی چه هنگام است؟ چه موقع «صاحب کار اصلی فوتبالمان» آگاهانه بر«ما» کارگران فوتبالی وارد می شود تا سهولت و تحول درکارمان را موجب و شامل شود؟ براستی آیا مغزهای وارداتی (مربی خارجی) به «ما» خواهند گفت که چگونه می بایست موتور سالها و دهه ها خاموش مانده را روشن کنیم؟ آیا «ما» با فهم اینکه خود بلدنیستیم تا موتور فوتبالمان را روشن کنیم در پی مربیان خارجی هستیم؟ و آیا ...

یکی از اهالی مردمی فوتبال-مهدی میرابی

فرع بيند چونکه مرد احول بود                  اصل بيند ديده چون اکمل بود

«مولوی»