خودسوزی فوتبالی

تعلیم به احمق ها همانقدر بی ثمر است که بخواهیم با صابون ذغال را سفید کنیم. «کیتز»

خود سوزی فوتبالی

من اگر یک دولت و مرجع و مقام خارجی که مخالف سرسخت ایران  و ایرانی است می بودم بی شک به آقای کفاشیان بزرگ ترین هدیه ها را پیشکش می کردم که توانسته بهتر و بیشتر از هر کس و هرچیزی تیشه به ریشه اولین خودباوری و خودیابی نسل جوان و آینده ساز ایران زمین که تمایل شدیدی به فوتبال دارند بزند؛ بله وقتی که آقایانِ «من سالار» فاقد تخصص و صلاحیت لازم، حاکم بر سرنوشت ورزش مان می شوند و افرادی بله قربان گو را بر مسند ابر رشته ورزشها می نشانند، طبیعی و بدیهی است که فوتبال این مولد شور و نشاط و شادی و سر زندگی در جامعه، تبدیل به عرصه کشمکش ها و نزاع ها و تفرقه ها و سرمایه سوزی ها و  ... شود وچنان گردد که ریاست غاصب آن با خنده، دائم چماق اساسنامه و مجمع عمومی خفتگان فوتبالی را برسر «ما» اهالی فوتبال بکوبد و درکمال وقاحت و بی شرمی باورها و امیدها و تلاش های نسل جوان را یکی پس از دیگری تخریب و معدوم سازد و بعد بذر یاس و ناکامی و عدم موفقیت را در نهاد نسل جوان بپاشد و بکارد. آری تخریب فوتبال ایرانی توسط عالی جاه غافل آن بیشتر از تخریب موشک ها و بمب های دشمن، خرابی و ویرانی به بار می آورد؛ بمب و موشک دشمن فقط جسم ها و خانه ها را نابود می کند اما سوء مدیریت عالیجاهان غافل فوتبالمان، روح و روحیه خودیابی و خودباوری نسل جوان را نابود می کند و این درست همان چیزی است که دشمنان این سرزمین در طول تاریخ از وقوعش شاد و خرسند بوده اند. با این احوال ایکاش من مردمی که به جهت درک فاجعه فوتبالی جانم بی قرار «چه باید کرد؟» است، این همت و سعادت و جرات را همراه می داشتم تا بعنوان یک ایرانی از وزارت کشور درخواست «راهپیمائی فوتبالی» علیه چنین فدراسیونی نمایم که ریشه ها را با تیشه نشانه رفته و یا کاش می توانستم در یکی از بزرگترین میدانهای شهر جهت اعتراض به چنین مدیریتی دست به خودسوزی و اعتصاب غذا می زدم تا سرباز وطن بودن را بدین طریق پاس داشته باشم که فوتبال ایرانی، دشمن ایرانی شده و باید کاری کرد.  یکی از اهالی مردمی فوتبال- مهدی میرابی

ابله ترین دوستان ما، خطرناک ترین دشمنان هستند. «سقراط»