وزیر ورزش و همه پرسی او

اصل پارتو می گوید که شما می توانید کارها را به دو دسته تقسیم کنید: تعداد کمی کارهای مهم و تعداد زیادی کارهای بی اهمیت. شما مشغول انجام کدامیک هستید؟ «برایان تریسی»

وزیر ورزش و همه پرسی او

ایکاش وزیر نوین و بدیع ورزش ایرانی در فراخوانی ملی اعلام می کرد که اگر شما جای او بودید برای ورزش ایران زمین چه می کردید؟ آنگاه من مردمی ورزش در پاسخ  می نوشتم که نخست باید با رهنمود «ارسطو» (کتاب سیاست) به رصد کلان ورزش پرداخت زیرا که ارسطو خطاب به سیاستگذار ورزش در جامعه می گوید که اول کف و بعد سقف مقوله ورزش در جامعه را بنگرید و فاصله آنها را از هم شناسائی و ارزیابی کنید تا یک معیار و میزانی جهت ورود به عرصه کلان ورزش بیابید؛ مراد ارسطو اینست که گل سرسبد ورزش ها را بشناسیم (که امروزه آن رشته ورزشی «فوتبال» است، همان ورزشی که کم کم پای از دایره ورزش بیرون نهاده و به پدیده ای فراورزشی و مردم شمول و جهان شمول ارتقا یافته) و اما بعدکف ورزشها را باید شناخت و مشخص کرد (آیا ورزش دو میدانی که مادر ورزشها لقب گرفته همان کف ورزشمان است؟ یا چیز دیگری مثل «ووشو» (تای چی) را که برای آحاد جامعه از زن و مرد و پیرو جوان و میانسال و خردسال، آنهم ضعیف و قوی (چاق و لاغر) کند و تند(چابک و تنبل) برنامه دارد و همگان را در کمترین فضا(آپارتمانی؛ 3در3) به سلامت و اعتدال جسمانی و روانی دعوت می کند، باید «مادر، یا روح» ورزش ها نامید؟) آری ارسطو  معتقد است هرگاه که یک سیاستگذار توانست کف و سقف ورزشها را به درستی شناسائی کند به یک توفیق نسبی دست یافته و نیمی از راه را طی کرده و درست آنگاه که پای در راه اصلاح و احیای این 2 رشته ورزشی می نهد (ورزش عام{مثل تای چی «ووشو»}و ورزش خاص{مثل فوتبال}) خواسته و ناخواسته به تمامی ورزشها فردی و جمعی اشراف پیدا می کند و در فرایند رشد و تعالی این 2 رشته روح ورزش را در شهروندان کشورش زنده و پویا و هدفمند می نماید تا جامعه ای سالم را موجب و شامل شود. بله براستی که می توان با پای فوتبال و پای ووشو (تای چی) به سراغ آینده خوب و مطلوب برای ورزش ایرانی و نسل جوان آن رفت، با این وصف بیائیم بپذیریم که طرحی مثل «طرح جامع ورزش» یک طرح سرکاری است، یک سنگ بزرگ است که همواره علامت نزدن بوده و به جای آن می توان فقط به کف و سقف ورزشها نگاه و توجه موقت نمود تا کاری شایسته  و بایسته از خود باقی گذاریم.

یکی از اهالی مردمی ورزش – مهدی میرابی

آرمان، بدون عمل خيالي باطل است. عمل، بدون آرمان كابوس است. «ضرب المثل ژاپنی»