کثافت فوتبالی

هيچ چيز بي بهره تر از آن نيست كه كاري غيرضروري را بهره ورتر سازيد «پيتر دراكر»

کثافت فوتبالی

به خدا این مردم خیلی خوب فوتبال را می فهمند و در این خصوص خیلی خوب می دانند که گمراهان و غافلان راه صحیح فوتبال هستیم و خیلی وقت هاست که در جاده نزول و قهقرا فرو رفته ایم و انواع پلشتی های فوتبالی را در هزار و یک رنگ دیده ایم. آری، اینکه از دریچه بلندترین رسانه فوتبالی (برنامه90) می بینیم که عمق فاجعه و زشتی امور تا چه میزان است، حسرت فراوان می خوریم که چرا دل در گرو چنین کثافت سرائی نهاده ایم و همواره نیز متعجبیم که چرا یکی در میانمان نیست تا به «ما» بگوید درون چه شبه ساختاری اسیر هستیم (بیان اعتراف ملی مبنی بر بن بست فوتبالی) و سپس از راه «رهائی و اراده طلب» برایمان سخنی گوید (بیان و طرح پس چه باید کرد؟). اینکه یک رسانه عمق فاجعه های فوتبالی را زیر ذره­بین می برد و زشتی ها و فساد ها را نشان می دهد و ته مانده امید نسل نوجوان و جوان که تنها عرصه تحرک جسمانی شان مستطیل سبز فوتبال است، سیاه نشان می دهد و ناامیدی و یاس را به ایشان و جامعه هدیه می دهد، آیا خوب است یا بد؟ اینکه تنفر عمومی را در جامعه فوتبالی افزایش دهیم اما راه و راهکاری در مقابل آن ارائه ندهیم، خوب است یا بد؟ آیا «ما» با این کارمان می خواهیم پس از شناخت بدیها و پلشتی ها و بیان آنها، منکران کامل بدین فوتبال باشیم، و از ضرورت توجه به یک نیاز و ساختار «تازه» پیامی به جامعه ایرانی – فوتبالی دهیم؟ اینکه فوتبال گریزی را در میان جامعه نشر و گسترش دهیم و روح خودباوری ملی و فوتبالی خویش را هر چه بیشتر از پیش«ترور» کنیم، آیا این کار تنها یکی از رسالت رسانه ها است؟ امید آنکه برنامه 90 همانگونه که قادر است ذره بین خود را بر روی زشتی و نازیبایی های پیکر طاعونی فوتبالمان ببرد و بیان فجایع را منعکس و افشاء نماید همانگونه نیز بتواند ذره بین خود را برروی سوژه «پس چه باید کرد فوتبالی» ببرد و بدین طریق بستر و مقدمه خروج از بختک زدگی فوتبالمان را میسر سازد تا با «ورود و تعقل ملی» به معضل  فوتبالمان بنگریم و شایسته ترین و زیباترین راه ممکن تعالی بخش را در سایه مشارکت همگانی بیابیم، باشد که 90 و نودیان بتوانند آینده سازان مطلوب فوتبالمان باشند، بدان امید بدرود.

یکی از اهالی مردمی فوتبال- مهدی میرابی

نباید مطالب غلطی که از گذشته در ذهن ما برنامه ریزی شده اند حال و آینده ما را تباه کنند. «آنتونی رابینز»