کمای ذهنی فوتبالمان

من آینده را دوست دارم چون بقیه عمرم را باید درآن بگذرانم. «کنفیسیوس»

کمای ذهنی فوتبالمان

وقتی که «ما» جرات نداریم تا از خود و جامعه فوتبال این سئوال مهم و کلیدی  و اصلی را بپرسیم که آیا فوتبال ایرانی در کمای ذهنی زیست می کند یا «نه»؟ وقتی که عقلای فوتبالی و عقل متعارف آن (رسانه ها) و عالیجاهان فوتبالمان جرات و شهامت طرح این پرسش ملی را از خود و جامعه فوتبالی ندارند که آیا فوتبال ایرانی در کمای ذهنی است یا خیر؟ وقتی که همگان می بینیم هر روز بیشتر از پیش افتضاح و ابتذال از در و دیوار فوتبالمان می ریزد؛ آیا نباید شک کنیم که «ما» گمراهان و برزخیان فوتبال هستیم و با چنین ساختاری که «ضدفوتبال» است باید وداع کنیم؟ اینکه تعقل حاکم بر روند فوتبالمان هنوز باور دارد که در پیکره ای زنده به نام فوتبال اساسنامه زده زیست می کنیم، پس «ما» زنده ایم و باید به شرح وظایف خود پای بند و کوشا باشیم و نفهمیم که این پیکره به اصطلاح زنده که «ما» مقیمان آن هستیم دارای عقل و منطقی است (به نام مغز) که آن ناحیه متاسفانه در «کمای ذهنی» فرو رفته است و تمامیت «ما» در زیست مرداب گونه شریک و دخیل است، و اینک «ما» همانند «زنده هایی همادوش مرگ» که تباه کننده انرژیهای خویش در یک روح مرده فوتبالی هستیم و این احوال یعنی فاجعه و مصیبت و بلا و تاسف و افسوس و... برای فوتبال ایرانی! بله، وقتی که «بیدار کنندگان اصلی» خود در خوابند، چگونه می توان بیداری و هوشیاری و خردورزی همگانی فوتبالی را محقق ساخت؟ وقتی که نه وزیر ورزش می داند و نه حاکمان بر سرنوشت فوتبالی ایرانی و نه رسانه ها، این پیشگامان نهضت روشنگری و خردورزی، و نه مربیان فوتبالی (که راهبرد عملی و فیزیکی فوتبالمان به عهده ایشان است) نمی دانند که «اشراق» فوتبالی چیست؟ و راهی که می تواند «ما» را از بختک زدگی مطلق برهاند، چه راهی است و تنها رصدشان به سیاهی ها و و پلشتی ها و تباهی ها و سرمایه سوزی های فوتبالی «قد» می دهد و قادر نیستند تا آن طرف دیگر فوتبال را که پاک و مردمی و وحدت آور و نشاط بخش و افزایش دهنده عرق ملی و... در میان جامعه است، «ادراک » و «تصور»نمایند و از روزهای خوش آینده «سخن و خبر» دهند، همینی می شود که هست «جامعه خفتگان فوتبالی»که فقط آگاهند که در دام غفلت قرار داریم و تنها می توانیم آیه چه کنم چه کنم،  بخوانیم (نه آیه چه باید کرد؟ که تعقل و تامل و تفکر می طلبد). آری، وقتی که تمامیت فوتبال یک جامعه را در پشت درب اطاق فدراسیون اساسنامه زده منتظر و در «بند» کرده ایم و یک دنیا داشته و سرمایه ملی را چشم به دست اقدامات عده ای غافل و اساسنامه زده فوتبالی نموده ایم تا ایشان با پاهای چوبین اساسنامه، مفهومی و جلوه ای متعالی از فوتبال ایرانی را بنمایش در آورند، بزرگ ظلم و ستم را به خرد ایرانی خویش روا داشته ایم، در حالی که می توانیم با مجازی سازی فوتبالی یک بستر نوین و مطلوب و مردمی برای جامعه فوتبال عقیم و مقیم مان در بختک زدگی اش ایجاد و احداث نمائیم (انشعاب فوتبالی تحت عنوان تیم ملی«ب» مردمی یا فدارسیون غیر متعارف فوتبالی که فوتبال گل کوچک و زمین خاکی پایه ها و بنیاد آن است و دارای بنای باشکوهی به نام فوتبال چمنی می باشد) تا پوسته جهالت فوتبالی مان ترک بردارد، اما، اما، اما افسوس که افسون و طلسم دیوسیاه فوتبال تقلیدی چنان قوی و مخدر است که به ذهن های یخی اجازه تعقل و تفکر در توتم شکنی را نمی دهد تا «ما» همچنان دوزخیان و بختک زدگان فوتبالی باقی بمانیم. براستی چرا ذهن های «ما» یخ زده است؟ و آن کسی که روزی باید از بیرون بیاید و حباب و پوسته بختک زدگی مان را بشکند کیست؟ آیا او بیرون از 4 عنصر سازنده فوتبالی باید باشد؟(شامل وزیر ورزش، ریاست و هیات مدیره فدراسیون+مجمع عمومی فوتبال و جامعه مربیان و رسانه ها). اکنون تو را بخدا اگر کسی در میان شما هست که بتواند بگوید که چگونه می توان عقل متعقله یک جامعه خفته فوتبالی را که خود خسته از خوابش است، بیدار و هوشیار نمود، خواهشن  به من مردمی فوتبال نیز اطلاع دهد تا یک عمر سپاسگزار و وامدار او باشم. امید آنکه نترسیم و با صداقت اعلام کنیم همه امور امروزین فوتبالمان از قبیل اساسنامه و انتخابات ریاست فدراسیون و لیگ و بازیهای مقدماتی جام جهانی و دلال بازی و ... بحث و امور مع الفارغ است در مقابل سئوال: آیا فوتبال ایرانی در کمای ذهنی زیست می کند؟ یا «نه» ؟ باشد که پرداختن بدین سئوال مهم دغدغه عام و خاص فوتبالمان باشد تا جویندگان فردای بهتر فوتبال ایرانی باشیم. بدان امیدبدرود.

یکی از اهالی مردمی فوتبال- مهدی میرابی

رمز آزاد کردن نیروهای واقعی آن است که هدفهای هیجان آوری برای خود قرار دهید که حقیقتاٌ نیروی خلاقه را در شما زنده کند و محرک شور و شوق باشد. «آنتونی رابینز»