پرسش فوتبالی از ناجی غربی فوتبال

حقیقت نیازمند نقد است نه ستایش «فردریش  نیچه»

پرسش فوتبالی از ناجی غربی فوتبال

من مردمی فوتبال ایران زمین همواره از آمدن یک «مربی خارجی و نامدار» ناراحت و نگران و وحشت زده بوده ام چراکه با آمدنش تا مدتها دکان نقد و تحلیل واقعی فوتبالمان تعطیل می شود و ذهن های فوتبالی برای مدتی در کما و خواب زمستانی قرار می گیرند (مثل همین الان و احوال فعلی) زیراکه نمی توان پیشاپیش قضاوت کرد که مربی خارجی برای فوتبالمان «خوب» است یا«بد»، باید صبر کنیم و ببینیم که مربی نامدار غربی چه دستاوردی را برای فوتبالمان به ارمغان می آورد بنابراین آنانیکه اینک و امروز درخصوص مربی خارجی رای قاطع صادر می کنند(مثبت یا منفی) بی تردید افرادی عجول و شتاب زده و شاید هم سطحی نگر هستند که یا در حال افتادن از این طرف بام فوتبالمانند یا از آن طرف بام! بله فوتبال ایرانی همواره و پیوسته در حال افراط و تفریط بوده و متاسفانه با اعتدال و سامان میانة خوب و خوشی نداشته، مثلا هنوز از گرد و خاک آمدن یک مربی بزرگ غربی و کارنامه دار که سالها آرزوی آمدنش را داشتیم نمی گذرد که از سوی بعضی ها زمزمه «طرد و تخریب» مربی خارجی آغاز شده تا نشان دهیم که چه قدر دچار تند روی و کند رویهای بی جا و بی ملاحضه هستیم، از این روی کم کم در عرصه فوتبالمان شاهد خواهیم بود که نزاع مخالفان و موافقان مربی خارجی سوژه روز و همگانی شود و غرق در حاشیه ها شویم و در این میان نیز یادمان برود که از فدارسیون فوتبال بخواهیم که «برنامه» پیشنهادی کارلوس کی روش را به سمع و نظر همگان برساند تا جامعه فوتبال ایرانی بداند که چه فرایندی را می بایست با مربی خارجی طی کنند و براساس آن، انتظاراتشان را تقلیل یا تشدید نمایند. متاسفانه «ما» چنان به خوب یا بد بودن مربی خارجی سرگرم می شویم که دیگر از  یادمان می رود که از خود مربی خارجی بپرسیم که آیا می دانی درد و درمان فوتبال ایرانی چیست؟ یادمان می رود که بپرسیم چه راهکاری برای تیم های ملی و بعد جهت رشد کمی و کیفی فوتبال ایران زمین داری؟ براستی آیا نزاع های بی منطق و جانب دارانه «ما» فرصت و مهلتی می گذارد تا «زمان» و تدبیر شایسته و بایسته آنرا درک کنیم و براساس مقتضیات، اقدام عاجل را انجام دهیم.

این که مخالف مربی خارجی هنوز «برنامه و راهکار» مربی خارجی را  ندیده و مطالعه نکرده و با معایب و محاسن آن نیز آشنا نشده، اما درنفی مربی وارداتی می کوشد، جای بسی تعجب است! و موافق مربی خارجی نیز که با عمق و زوایای برنامه ها و راهکارهای مربی خارجی هنوز آشنا نیست، چگونه می تواند فقط براساس کارنامه دار بودن و اشتهار جهانی او امیدوار به آینده بهینه فوتبالمان باشد؟ (شاید بی نظمی و هرج و مرج و ویرانی فوتبالمان برای یک ناجی غربی فوتبال«شوکی» بزرگ باشد که او را نیز تسلیم موج حادثات و روزمرگی فوتبالمان نماید!) بواقع که آمدن یک ناجی غربی فوتبال به سرزمین مان یعنی آنکه «ما» بر وی وارد شویم و مجهولات بیشمار فوتبالی خویش را طرح نماییم و بعد «جواب» آنها را بجوئیم و بیابیم تا آنچه که تا کنون برایمان نهان بوده هویدا و آشکار شود. براستی وقتی که بهترین طبیب را بیاوریم ولی آزمایشگاه و پاتولوژی و بخش مراقبت های ویژه و ... را نداشته باشیم و وقتی که بیمار قادر نیست تا ناحیه درد و چگونگی درد خویش را بیان و تشریح  کند، بیچاره طبیب حاذق چه  می تواند کند؟

بخدا این از ساده لوحی است که باور کنیم کارلوس کی روش به تنهائی می تواند «معمای» فوتبال ایرانی را  «حل» کند! حال اگر به جد مشتاق رشد و تعالی فوتبال ایرانی هستیم بیائیم با طرح هزار و یک سئوال کلیدی از بزرگ مرجع غربی فوتبال «بپرسیم» که فوتبال چیست؟ آری تنها بدین طریق است که می توانیم در راه تخلیه اطلاعات و دانش فنی و علمی مربی وارداتی قدم نهیم و آثار مثبت و متعالی برای فوتبالمان به ارمغان آوریم.

یکی از اهالی مردمی فوتبال- مهدی میرابی

فردا و دیروز با هم دست به یکی کردند، دیروز با خاطراتش مرا فریب داد و فردا با وعده هایش مرا خواب کرد وقتی چشم گشودم امروزم گذشته بود. «کتاب پیامبر- جبران خلیل جبران»