در سوگ ناصر حجازی

سرزمینی که اسطوره های خویش را فراموش کند به اسطورهای کشورهای دیگر دلخوش می کند و فرزندان چنین دودمانی بی پناه و آسیب پذیرند. «بودا»

در سوگ ناصر حجازی

سلام بر روحی که توانست آبی تر از «آبی» را در طول حیات زمینی اش معنی کند و برای نام و نان 2 روزه دنیا در مقابل نا اهلان فوتبالی و غاصبان فوتبالی سرکرنش و تعظیم فرود نیاورد تا همواره اسطوره ای بی بدیل در تاریخ فوتبالمان باقی بماند  ؛ سلام بر بزرگ روحی که به دور از «زر، زور و تزویر» زندگی کرد تا زلالی و پاکی «آب و آبی» را مصداقی بارز باشد ؛ آری او رفت آنهم با دردها و دغدغدها و ناخرسندیهایش تا «ما» دوچندان در فراق او بسوزیم که ایکاش در حیاتش او را یار و یاور بودیم؛ افسوس و صد افسوس که در قاموس ما اسطوره کشی امری رایج است و بعد مرثیه خانی در سوگ اسطوره ها ، امری عادی و متداول؛  ای لعنت براین «فوتبال نکبت سرشت» که بهترین فرزندان و اسطوره هایش را درکمال ناامیدی و یاس و حرمان می کُشد و درکمال بی شرمی،نابود کننده داشته ها  و سرمایه هایمان می گردد و «حجازی مظلوم» بارها و بارها از درون همین فوتبال فریاد کرد که «مرگ بر این فوتبال ویرانگر و مخرب و معلوم الحال»، اما کسی صدا و فریاد او را نشنید و آن عالی جاهان فوتبالی که صدای وی را شنیدند به تکفیر و طرد او پرداختند! بله اینچنین شد که غریب بودن در وطن خویش برای حجازی، انواع دردها را به ارمغان آورد تا تبدیل به سرطان شود، حال در آستانه تدفین «حجازی مظلوم» بیائیم با روح دردآلود او همنوا شویم که «مرگ بر این فوتبال نکبت بار».

باشد که بدین طریق شادی روح او را موجب شویم و به بیداری ای که او از«ما» توقع و انتظار داشت، نائل و واصل آئیم.

یکی از اهالی مردمی فوتبال – مهدی میرابی

آنچه ما کرديم با خود هيچ نابينا نکرد                  در ميان خانه گم کرديم صاحبخانه را