اندیشه و انگاره ای که نتواند آینده ای زیبا را مژده دهد ناتوان و بیمار است. «کنفیسیوس»
انتخابات فوتبالی یا جهل فوتبالی؟
در تونل های تنگ و تاریک فوتبالمان داریم روزگار سیاه فوتبالی خویش را پی می گیریم بی هیچ امیدی به آینده بهتر! و در این راه مهمترین رخداد کاذبی که در مقابل رویمان داریم، مقوله «انتخابات» ریاست فدراسیون فوتبال است. آری«ما» رهروان تاریکی فوتبالی هر 4 سال یکبار باید که به ایستگاه «عزل و نصب» قافله سالاران فوتبالمان برسیم و ناگهان در آن ورطه ببینیم که یکی از «بالا» خواه متخصص و غیر متخصص به «مقام» بدیع قافله سالاری فوتبالی نائل می آید و سپس به دستور و سلیقه شخصی وی (یا با نقشه راه اساسنامه) حرکت قافله فوتبالی به «ناکجا آباد» مجدد از سر گرفته شود و «ما» بی چرا زندگان فوتبالی به ناچار دوان و راهی جهل 4 ساله دیگری می شویم و جالب اینجاست که خاص و عام مان می دانیم که «فوتبال» امروزه به پدیدهای فراورزشی و مردم شمول و جهان شمول تبدیل گشته و همواره نیز شعارش «درجمع و باجمع و برای جمع» است و سیاه و سفید، کوچک و بزرگ، فقیر و غنی، موحد و مشرک و... را از کثرت به وحدت فرا می خواند و عرصه مستطیل سبز را کانون نمایش «اراده ها» قرار می دهد. بله «ما» تمامی ویژه گی های مثبت فوتبال را بخوبی می شناسیم اما در «عمل» به فوتبالمان فقط بعنوان«یک رشته ورزشی» صرف مینگریم که هر کسی می تواند عهده دار راهبرد «اداری و فدراسیونی» آن شود و لذا «انتخاب» مدیریت آن کاری سخت و دشوار نیست و دراین راستا نیز دیده ایم که انواع مدیران صنعتی و تجاری و نظامی و ورزشی و... در آن به صدارت رسیده اند. آری، «ما» در نظامی زندگی می کنیم که بر محور «مردم سالاری و شوراها» بنا شده و درست در همین سرزمین در عزل و نصب های فوتبالی، نه مردم و نه نمایندگان «عام و خاص» مردم و نه شورای خبرگان فوتبال ایرانی وجود دارد که نقش و رسالتی داشته باشند و راس هرم فوتبال را براساس خواست و نیاز جامعه ایرانی «انتخاب و گزینش» نمایند و شایسته سالاری فوتبالی از متن و نهادش آغاز گردد! اینکه مدیر از پی مدیر می آید و می رود و هیچ کدامشان نیز قادر نیستند تا نمایی از آنچه که باید انجام دهند را به «ما» مردم بازگو کنند و جملگی شان در صددند تا سوپرمن وار کوه بزرگی که در سرراه فوتبال ایرانی قرار دارد را به تنهائی یا بواسطه هیات مدیره و اساسنامه از میان بردارد خنده مان می گیرد؛ اینکه «آقایان» تاکنون مدیر از پی مدیر به فوتبال صادر کرده اند و افتضاح و ابتذال بیشتر را برای جامعه فوتبالمان به ارمغان آورده اند، خود حکایت از این است که «ما» جهانی فکر می کنیم و محلی و جزیره ای عمل می کنیم؛ اینکه نماینده ورزشی مجلس شورای اسلامی (جناب آقای دهقان) اذعان می دارند که «ریاست فدراسیون فوتبال را وزیر ورزش تعیین می کند» تاکنون برایمان امری عادی و پیشپاافتاده بوده که همواره آن را دیده ایم که یکی از بالا خواه اهل و نا اهل فوتبالی بر مسند ابر رشته ورزش هایمان قرار گرفته و «ما» نیز ملزم بوده ایم که از پس او جاده های خیر و شر فوتبالی را بپیمائیم؛ اینکه آقای دهقان می گوید که اگرچه تاکنون این اتفاق می افتاده، اما از امروز که ورزش ایرانی دارای «وزارتخانه» شده، وزیر مسئول انتخاب صحیح یا ناصواب خویش است که باید پاسخگوی آن باشد، این بیان نماینده مجلس شواری اسلامی یک روزنه امید در دل «ما» اهالی فوتبال بوجود می آورد که این بار مثل دوره های گذشته نیست که یک نفر به صلاحدید عالیجاه ورزش بیاید آنهم بدون برنامه و راهکار و به خود و جامعه فوتبالی بگوید که «توپای به ره نه و هیچ مپرس/ خود سختی راه گویدت چون بایدرفت»؛ اینکه از اهالی خانه ملت به «ما» می گویند وزیر به عنوان اصلح ورزش ایرانی باید شایسته سالاری را از راس فوتبال آغاز کند و اگر سلیقه ای و جناحی اقدام به تحمیل «فرد» موردنظر خود کند، آنهم بدون ارائه ایده و راه و راهکار مطلوب برای آینده فوتبال ایرانی، به مجلس فرا خوانده خواهد شد و باید جواب گوی اقدام و انتخاب خویش باشد، یک موهبت و دموکراسی ایرانی فوتبالی است؛ باشد که «رسانه ها» این نمایندگان عام مردمی نیز در سایه «وزارتخانه شدن ورزشمان» این جرات و شهامت را به خود بدهند و از تمامی کاندیدای پست ریاست فدراسیون فوتبالمان سئوال نمایند که چرا پای در درون فوتبال ایرانی خواهید نهاد و برای رهائی از بختک زدگی و سپس ایجاد یک ساختار مطلوب چه راه حل و پیشنهادی دارید، و تعریف شما از «فوتبال» چیست؟ امید آنکه گزینش عام رسانه ها از «کاندیدای» پست فدراسیون فوتبال، موجب شود تا اصلح فوتبالی و آنکه شایسته این رسالت سخت و خطیر است بر مسند قافله سالاری فوتبال ایرانی جلوس نماید، بدان امید- بدرود.
یکی از اهالی مردمی فوتبال- مهدی میرابی
آنچه را تا دیروز گناه مى خواندیم، امروز بیان شخصیت و احساسات خود مى نامیم. «بارونس استاکس»
| < قبلی | بعدی > |
|---|
