سال نوی فوتبالی

سال نو مبارک

چو عارف را و عاشق را به هر ساعت بود عیدی

نباشد منتظر سالی که تا ایام عید آید«دیوان شمس»

سال نوی فوتبالی

حلول سال نو به «ما» خبر از یک تحول و دگرگونی در طبیعت را می دهد، فصلی که درختان لخت و به ظاهر مرده دیروز کم کم دکمه های سبزی بر بدن خویش هویدا می سازند و دوباره به «ما» می گویند که هر پایانی را «آغازی» دگر در راه است و به آینده باید امیدوار باشیم؛ بله این از سنت هزاران ساله ایرانی است که چند روز مانده به عید، سیاهی ها و پلشتی ها و اسباب و اثاثیه های زاید را دور می ریزند و می زدایند تا با خانه تکانی فیزیکی به خانه تکانی فکری و رفتاری نیز نایل آیند، از این روی نوروز خبر از تحول مادی و معنوی دارد و در این میان بیچاره «ما» اهالی فوتبال که نتوانسیم با همکاری و همراهی «مجمع عمومی فوتبال» (عقل کل فوتبالی) یک خانه تکانی مطلوب فوتبالی انجام دهیم و لذا ناچاریم باز با کارنامه و روند و خاطره 4 ساله فدراسیون اساسنامه زده که مالامال از سیاهی و شکست ها و ناکامی ها و هنجار شکنی های اخلاقی و انسانی است، دور جدید فوتبالی و تقویمی خویش را آغاز کنیم، آنهم با هیچ امیدی به بهار فوتبالی خود! به «ما» می گویند با یک رفرم فدراسیونی به آینده امیدوار باشیم! و «ما» می گوئیم کدام آینده؟ آینده ای که امروز باید پایه ها و بنیاد آن را پی بریزیم، اما کو «ایده و برنامه و طرح جامع» که در سایه آن باور کنیم که آینده خوبی را خواهیم دید و ساخت؟ با این وصف امید آنکه روح «نوروز» بر حال و روز «ما» اهالی خسته و وامانده و واداده فوتبالی عارض و مستولی گردد و در راه بهار و بهاریه فوتبال ایرانی قدم نهیم، باشد که در آستانه وزش باد حیات در طبیعت «مجمع عمومی خفتگان فوتبالی» نیز بیدار و هوشیار و خردورز گردند تا در پرتو روشنائی آن چلچراغ فوتبالی، درون خسته و آماسیده «ما» اهالی مردمی فوتبال را بارقه ای از «نور» امید تابناک شود؛ بدان امید- بدرود.

یکی از اهالی مردمی فوتبال- مهدی میرابیخانه

بازم غم عشق یار در کار آورد      غم در دل من، بین، که چه گل بار آورد؟

هر سال بهار ما گل آوردی بار      امسال بجای گل همه خار آورد «عراقی»