فوتبال کاغذی

وای بر آن ملّت که حکيمش خاموش، قهرمانش بی بصيرت و حامی اش پُرگوست.«جبران خلیل جبران»

فوتبال کاغذی

تو را بخدا بیائید فرض کنید که فوتبال ایرانی همانند یک آدم بختک زده است که فاقد خود یابی و جهت یابی و خودباوری خویش است و همین آدم گنگ  در کمال تعجب به چیزی اشتغال دارد که آن چیز قواعد علمی و نظری خاص خویش را داراست ولی او بی توجه به آن قواعد«رفتار و بازی» خود را انجام می دهد! (تقلید میمون وار) با این توصیف در حق این چنین آدمی و احوالی چه باید کرد؟ با کدام منطق و شوکی می توان او را مجبور به درک «وضعیت موجود» نمود؟ و به او گفت که تو در 2 راهی خیر و شر قرار داری و شایسته و بایسته است که «خیر» خود را انتخاب کنی و آگاهانه و هوشیارانه سرنوشت ساز مطلوب و متعالی خویش شوی!!! حال در این راستا بیائیم ببینیم «متحول کنندگان» این بختک زده مفلوک چه کسانی بوده اند که می بایست «دگرگونی» احوالی او را رقم می زدند! بی شک اولین مرجع از نظر فیفا «مجمع عمومی فوتبال» است که رسالت این مهم بردوش آنان است و بعد وزارت ورزش کشور می باشد و سپس فدراسیون نشینان هستند و بعد رسانه های ورزشی- فوتبالی و در نهایت نیز کارشناسان و مربیان بوده و هستند. حال سئوال اصلی اینست آیا این عناصرسازنده و هادی فوتبال ایرانی، اصلا واقف و آگاه می باشند که فوتبالمان تقلیدی و میمون وار است ؟ و چنین فوتبالی بی ریشه و لرزان می باشد و بیشتر به شانس تکیه دارد و اینچنین فوتبالی شایسته شان و مقام ایران باستانی و اسلامی و شیعی نیست؟! آیا تاکنون از این جماعت فوتبال زده که نام و نان خویش را در آن می جویند و می یابند و یافته اند، کسی را می شناسیم که «منکر»این فوتبال وطنی باشد و بعد در راستای این انکار آمده باشد قدمی و طرحی و اقدامی صورت داده باشد؟ خوشبختانه یا متاسفانه هرکسی که آمده بر سر خان فوتبال ایرانی نشسته، از قبل پذیرفته و می دانسته که«فوتبال یک خراب آباد کامل است» که او سهمی  در عدم تخریب و آبادی آن باید ایفا کند؛ حال اینکه اهتمام و ایثار و کوشش و عشق ورزی او در چه ساختاری باطل و معدوم می شود مهم نبوده و نیست! افسوس، که تاکنون برای نمونه کسی از میان عالی جاهان و دست اندر کاران و پیشگامان و پس گامان فوتبالمان ندیده ایم که آمده باشد و خبر از کافر بودن بدین فوتبال و مومن بودن به فوتبالی که تعالی و کمال می آورد، خبر و ندا سر دهد، کسی که قائل به «هجرت فوتبالی» باشد. براستی تا کنون چه کسی به «ما» گفته که :«چه حاصل رنج آبیاری کردن باغی کزان «گل» کاغذین روید!!! تا امروز که گفته این فوتبال مصرفی و حرام کنندة داشته و سرمایه های ایران و ایرانی است و «ما» باید به دنبال یک فوتبال سازنده و خلاق و پویا باشیم که از آبشخور اندیشه های ناب ایرانی تغذیه کند و روح خردورز و نبوغ زای ایرانی را به تجلی و نمایش گذارد. وقتی که «ما» نه در گذشته فوتبالمان و نه در آینده آن زیست می کنیم و تنها «زمان حال» را درک مینمائیم ولا غیر، همین می شود که اکنون است، نه از گذشته سیاه خود می توانیم درس و عبرت و تجربه ای بر گیریم و با آن ره توشه «حال» خویش را ارزیابی صحیح و درست نمائیم و نه می توانیم به آینده نگری امیدوار باشیم چراکه امروز و اینک چیزی در چنته مادی و معنوی  نداریم تا با پشتوانه آن به تبیین آینده پردازیم. بله، «ما» درست مثل جیوه می مانیم که فقط به دمای محیطی واکنش نشان می دهد، با سردی محیط، سطح بودنمان نزول می کند و با گرمای محیط سطح مان افزایش می یابد، «ما» در زیر بار و یوغ سیاه فوتبال تقلیدی، دیگر آن انسان مختار و انتخاب کننده و آفریننده نبوده ایم و نیستیم، «ما» در جریان زنده فوتبال (مسابقات لیگ و قاره ای و جهانی) فقط یک «ره رو»  هستیم، همانند رودی که تسلیم رفتن خویش است (ما خود نمی رویم، امان از قفای کس، آن می برد که «ما» اندر پیش رویم)، فوتبالی که سنگ بنایش را از همان اول کج نهاده اند تا ثریا نیز کج می رود و آخرین افتضاح و ابتذال این فوتبال را تماشاچیان با فحش های خویش به نمایش گذاشتند و همین دیروز بود که بازیکنان آن تیم مردمی وجهی دیگر از هنجارشکنی را به تصویر کشاندند و فردا نیز سوژه تازه  و مبتذلی ظهور و بروز می کند و «ما» دائم بر موج تباهی ها شناور می شویم! بخدا «ما» را «غفلت فوتبالی مان» کشت و افسوس بزرگ اینست که هنوز نمی خواهیم بفهمیم و باور کنیم! «چون «بد» آید، هرچه آید، بد شود/ یک بلا ده گردد و ده، صد شود». نمی خواهیم از بد به خوب توجه و هجرت کنیم، نمی خواهیم اعتراف کنیم که راه در بن بست فوتبالی داریم، نمی خواهیم چون بیدار و هوشیار و آگاه نیستیم. یکی از اهالی مردمی فوتبال- مهدی میرابی «خانه»

آن که به تولدی دوباره اشتغال ندارد، مشغول مردن است. «باب ديلان»