قدرت اراده و میل به پیروزی ، موفقیت، سامان دادن به زندگی و تسلط بر آن ، تنها هنگامی در شما بیدار می شود که بدانید چه می خواهید و باور داشته باشید که هیچ مشکل و مساله و مانعی نمی تواند جلو شما را بگیرد. «آنتونی رابینز»
فریاد فوتبالی چیست؟
وقتی که «ما» احساس در «بند» بودن نمی کنیم، اما شلاق های سخت بر روح و جسم مان وارد می شود و نمی دانیم که این ضربه ها از کدام سو و چرا بر پیکره مان نواخته می شود، وقتی که پذیرفته ایم «فوتبال» یعنی سوختن و ساختن در سیاهی هاست، وقتی که پذیرفته ایم «فوتبال» یعنی تسلیم موج حادث بودن است، وقتی که جهالت فوتبالی مان چنان بزرگ می شود که دیگر کج روی نه تنها گناه شمرده نمی شود بلکه طریقت روبرویمان می گردد که باید پیموده شود، وقتی که در پی سوء مدیریت ها و عدم مدیریت ها از راه اصلی خویش خارج شده ایم و کج رفتن کارمان شده، دیگر چگونه می توان امیدی به نجات و رهایی فوتبالی داشت! براستی چه کسی به «ما» می گوید که چگونه می توانیم از قالب منجمد و مرده خود بیرون آئیم، چرا «ما» می ترسیم قسمتی از این فوتبال را در قالب و به نام «شورای خبرگان فوتبال ایرانی» به «مردم فوتبالی» واگذار کنیم ؟ چرا «ما» ایمان نداریم که با یک انشعاب فوتبالی می توانیم سهم «مردم» را از فوتبال فیفا زده و بوروکراسی زده جدا و سوا کنیم؟ چرا باور نداریم که با پشتوانه این مردم فوتبالی می توانیم یک ساختار مردمی و شرقی را به حیات و تکوین رسانیم؟ چرا خیل عظیم نیروی مردمی بویژه جوان و جوانان را باید در پشت درب و سد فدراسیون فوتبال آنقدر منتظر نگه داریم تا این سرمایه بزرگ دچار انواع آفت و خمودی و مرداب گردد؟ براستی چرا «ما» علی رغم اینکه می دانیم با انرژی مردمی می توانیم بهترین ساختار ممکن از فوتبال را بسازیم، دست روی دست گذاشته ایم و بدین مهم بی توجه و فارغیم؟چرا و چرا و چرا؟. یکی از اهالی مردمی فوتبال- مهدی میرابی «خانه»
بزرگترین عیب آن است که از عیب خویش آگاه نباشیم. «کارلایل»
| < قبلی | بعدی > |
|---|
