محمد دادکان

انتخاب شایسته حضرت عالی را بعنوان ریاست فدراسیون فوتبال ایران زمین، تبریک عرض نموده و توفیق روزافزون آن مقام را در انجام این رسالت «خطیر و عظیم ملّی» از حضرت دوست، خداوند تبارک و تعالی، خواهانم. سالهاست که ما «اهالی مردمی» ورزش فوتبال ایران زمین در انتظار به سر می بریم تا با تغییر و تحوّل در مدیریت ورزش فوتبال، «ساختار نمادین و فعّالیتی» ورزش فوتبال نیز در این مرز و بوم دگرگون گردد، باشد که این تحوّلات وسیله و سببی گردد تا «ناجی» چون حضرت عالی جهت رهایی از بن بست بی هدفی وحال هدفی پای به میدان ره نمایی و راه بری نهد و به خواست و نیاز جامعه، بالاخص نسل جوان، پاسخی مثبت دهد.

امید است که وجود حضرت عالی که در رأس ورزش فوتبال کشور قرار گرفته و سیاست گزار اصلی آن می باشید، مؤسس و ایجاد کننده حرکتی گردد در جهت تحوّلی عظیم در ورزش فوتبال؛ البته روشن است که این تحوّل و دگرگون سازی نخست «ساختار شکنی» و سپس «ایجاد ساختاری نوین را می طلبد که تحقّق آن براستی حتّی در توان هیچ یک از اَبُر مدیران غربی و شرقی نیز نمی باشد، و این موضوع را می دانیم که تحوّل یعنی حرکتی که از یک «ایده یگانه» (ریاست فدراسیون) آغاز می گردد که به سوی مراتب و سطوح گوناگونی که آن ایده در برگیرنده همه آنهاست، فرود آید.

از این جهت تحوّل و دگرگون سازی از فردی چون شما با عنوان سیاست گزار اصلی ورزش فوتبال آغاز خواهد شد و سپس به حلقه متولّیان فوتبال، که جماعتی قابل توجهند، می رسد و از آنجا به اهالی مردمی و میلیونی فوتبال، که امّتی عظیم هستند، ختم می شود.

از این روی شاید فقط جناب عالی باشید که بتوانید باعث «جوشش و ایجاد» سرچشمه این حرکت باشید.

اکنون، اینجانب حاصل تلاش چندین و چند سال تحقیق و مطالعه خویش را، که بیشتر پیرامون فوتبال مردمی یا بهره وری است، تقدیم حضورتان می دارم و با این کار همیاری و همکاری خود را با فدراسیون فوتبال در قالب طرح ملیّتی فوتبال (پیوست) تقدیم و اعلام می دارم، باشد که مطالب ارسالی روزنه ای جهت جاری و ساری شدن چشمه سار امیدمان گردد.

طرح ارسالی دارای مقدمّه و مؤخّره ای است که آنرا بهتر و بیشتر تفسیر و توجیه می نماید که البته بنا به مطّول شدن مطالب از ارسال آنها خودداری گردید. اکنون در پیوست همین نامه بخشی دیگر از طرح را تقدیم حضورتان می دارم که پس از ضبط تلویزیونی در منزلم، فقط و فقط به سمع و نظر آقایان "حمید قاسمی"، ریاست بخش ورزشی شبکه خبر، و "دکتر مهدی خبیری"، قائم مقام اسبق فدراسیون فوتبال، رسیده است که تنها قسمت مختصری از آن به سمع و نظر عموم رسید.

براستی که جناب آقای دکتر محمّد دادکان، بنده کسی نیستم الّا یکی از عوام النّاس، یا بهتر بگویم، جزء کوچکی از توده مردم می باشم که بسیاری از کاستی ها و نارساییهای اجتماعی را می توانید در نگاه اوّل از سیما و وجودم دریابید.

اذعان می دارم که دارای مدرک تحصیلی آکادمیک نمی باشم و از سوی دیگر به سبب دوری از مجامع بوروکراسی، بسیاری از آداب و رسوم متداول آنرا به نسیان سپرده ام؛ دیگر آنکه حتّی از بسیاری جهات از توده مردم نیز پایین ترم، بطور مثال، دارای چهره ای زرد و استخوانی و چشمهایی مرده ام با صدایی ناهنجار. هنوز موفّق نشده ام تا نقصانهای خویش را به طور کامل ترمیم سازم زیرا که آنها را از محیط و وراثت و تعلیم و تعلّم مان به ارث برده ام. باشد که طرح فوق مرهمی باشد بر زشتی و کاستیهایم.

اکنون نیز باور بفرمایید که بنده تنها جزء کوچکی از اهالی فوتبال می باشم که سالها مصرف کننده صرف بوده ام و در تولید و عرضه محصول ورزش، بخصوص فوتبال، هیچ گاه نقش و جایگاهی نداشته ام، زیراکه بنا نبوده است که از اهالی نظرسنجی شود. پس بر من ببخشید اگر این رسالت {خودخواسته} را پذیرفته ام، چراکه ساده انگارم و شعار حاکمان مردم فریب را باور کردم که:

توده ها نیز می توانند در سرنوشت خویش سهیم و شریک باشند.

امید است که یکی از همین مردم کوچه و خیابانِ طرفدار فوتبال بتواند با سیاستگزار اصلی آن که از متن و نهاد آنها برخاسته پیوند و ارتباط برقرار نماید تا خواست و نیاز فوتبالی خویش را با او در میان نهد.

این نوشتار راهكاریست برای كشف استعدادها و خلاقیتهای نهفته و خودشناسی، «كشف استعدادها و خلاقیتهای نهایی» كه به ما فرصت می دهد تا خودمان را كمی بیشتر و بهتر بشناسیم و از تواناییها و خلاقیتهای بالقوه و بالفعل خود كه حق مسلّم ماست آگاه شویم.

خواست و نیاز ملّی از فدراسیون و فوتبال ملّی، همانند توپی است كه از طرف مردم به زمین فدراسیون پرتاب شده و فدراسیون بلااجبار می بایست، با آن در عرصه بین المللی پیكار كند؛ در حالیكه تیم ملّی «ب» نیز همانند توپی است كه به زمین اجتماع و جامعه مان از سوی فدراسیون تقدیم می شود، تا عموم مردم با این هدیه كه متعلّق به آنهاست نمایش خود را به اجرا درآورد و براستی كه معضل فوتبال ملّی تنها با مشاركت مردمی برطرف و به اوج عزیز خویش می رسد.

چرا تیم ملّی «ب» باید تأسیس شود؟

به چند دلیل، از جمله:

1.  تیم ملّی «ب» زمینه ای جهت «پذیرش تغییر» و «تحول» در ماهیت فوتبال ملّی مان است.

2.  تیم ملّی «ب» فرصتی است برای تولّد و ظهور «ساختار بدیع» در عرصه فوتبال ملّی مان.

3.  تیم ملّی «ب» می تواند بهترین آینه و الگویی جهت تیم های باشگاهی مان، مد نظر قرار گیرد.

4.  كدام انتخابی در زمان حال بهتر از توجه به تیم ملّی «ب» به خصوص تیم ملّی «ب مردمی» در مقابل داریم.

5.  تحت عنوان تیم ملّی «ب مردمی» است كه می توانیم پلی بین تمامی «نهادها، سازمانها، وزارتخانه ها و نیروی مردمی» برقرار سازیم و از فراز بروكراسی محدود و دست و پا گیر، رها و با جامعه مان ارتباط وسیعتر و نزدیكتری برقرار نماییم.

6.  تیم ملّی «ب مردمی» اقدامی جهت متوقف كردن انتقادات و عیب جویی ها است و معطوف كردن اندیشه های همگان در راستای نگریستن به یك هدف، و رسالتی والا و مشترك است.

7. ایجاد باور و زمینه ای در جامعه فوتبال مبنی بر اینكه: نخبگان فوتبال راهی برای صعود در این ورزش را از این پس در مقابل دارند و شایسته ترین ها هستند كه انتخاب خواهند شد.

8. آن مقدار از اقتدارمان كه بواسطه اشتهار بازیكنان محدود و مسدود شده در غالب تیم ملّی «ب» احیاء گردد.

9.  تشكیل تیم ملّی «ب مردمی» تنها راه مشاركت و بسیج عمومی در راه اعتلای فوتبال ملّی مان است.

10. تیم ملّی «ب» دارای بسیاری از دستاوردهای مثبت است، برای مثال، راهی برای مبارزه با بازیكن سالاریست، زیرا در مقابل آنان جویندگان تجلّی در انتظار ظهورند- تیم ملّی «ب» سلاح دیگری است برای همواره در میدان ورزش جهانی بودن- تیم ملّی «ب» در بدو تولد بدلیل آنكه تیمی نوپاست و بازیكنان آن وابسته به باشگاهی نمی باشند همواره در اختیار مربی و فوتبال ملّی اند و این امر سبب می گردد تا بازیكنان لایق و شایسته ای را همواره در اختیار داشته باشیم و لیگ باشگاهی نیز به فعالیت خویش ادامه دهد- با تولد تیم ملّی «ب» ما دو تیم خواهیم داشت كه

بی شك و تردید یكی از تیم هایمان بهتر و برتر است؛ از این روی می توانیم از بهتر و برتر در امور بهره بگیریم، وجود دو تیم باعث ایجاد رقابت ناخواسته مابین مربیان و بازیكنان تیم ها خواهد شد و در نتیجه تلاش آنها زمینه رشد و ارتقاء سطح فوتبال ملّی فراهم خواهد شد- اگر فرضا بنا باشد كه مربی تیم ملّی «الف»، خارجی و تیم ملّی «ب»، وطنی باشد، تیم ملّی «الف» باید از سد «ب» بگذرد و بعد راهی میادین بین المللی شود و یا بالعكس آن. حسن این عمل آن است كه بسیاری از بهانه ها از دست رسانه های جو ساز گرفته خواهد شد و حال و هوایی نوین در فضای فوتبالمان حاكم خواهد گشت- و .....

تكوین و مراحل تكوینی تیم داری، تیم ملّی «ب» بی تردید با آنچه كه تاكنون از تیم ملّی «ب» در ذهن داشته ایم متفاوت است؛ تیم ملّی «ب» راهكارهای خاص خود را می طلبد، به خصوص اگر در پروسه ملّی (مشاركت همگان) بدان نگریسته شود.

اكنون با استحضار آن مقام می رساند كه اینجانب در حد بضاعت اندك خویش بدین مهّم پرداخته ام

كه امید و انتظار می رود تا در مجالی به تشریح و تفسیر آن بپردازم.

امید است پس از تشریح و تفسیر كاملِ پیشنهاد تشكیل تیم ملّی «ب مردمی» و با عنایت حضرتعالی به عنوان مهم ترین و اصلی ترین سیاست گزار فوتبال، این ایده بتواند نقطه عطفی در تاریخ فوتبالِ مان جهت دگردیسی و تحولی بنیادی به ثبت رسد.

رسالت و وظیفه ایرانیم مرا با این جامعه و این شهر و این فوتبال پیوند داده، پیوند روزمره و همه روزه؛ از این روی ناظر و شاهد بودن و سخنی نگفتن دشوار است چراکه بزرگترین سرمایه را که همان «زمان» است از دست داده و می دهیم.

آری،  من سالهاست که باور، باور که هیچ، بلکه یقین حاصل کرده ام که با فدراسیون فوتبال که با توپ و شوت کردن و ... سر و کار دارد ارتباط دارم.

آری، سالهاست که توسط آن مدیر و این مدیر، به جای پاس کاری و شوت به سوی دروازه، به اوت راهی می شوم و از آنجا که بسان توپ خواستار مستطیل سبزم باز هم می آیم، زیراکه می دانم فوتبال تنها متعلق به شما آقایان مسند نشین نیست؛ با این حال، برایم سخت است که توسط شما جناب آقای دادکان که از متن مردم برخاسته اید! یا به جناب آقای محمد نبی و یا به سردار محمدی و عاقبت به جناب آقای علی کاظمی ارسال و پاس کاری شوم و از هنرنمائیِ روپائی زدن آقایان به این تلفن و آن تلفن واگذار و ایام را سپری نموده ام، در این خصوص آنچه که برایم تعجب برانگیز است آن است که هنوز نمی دانم صندلی رسانه های تصویری چه خاصیتی را دارند که رئیسان وقتی بر روی آن قرار می گیرند مردمی ترین فرد در جامعه خود را معرفی می کنند، اما زمانیکه در مسند ریاستشان قرار می گیرند، همه چیز را به فراموشی می سپارند و جای سؤال است که آیا باید گفته های اهالی مردمی فوتبال (بازارچه حاج غلامعلی) را باور کنم که: "دکتر دادکان مردمی ترین مسئول در ورزش فوتبال این کشور است!" یا حاصل ارتباطی که ذکر آن در بالا رفت را بپذیرم.

براستی که آقای دادکان، این نیز بگذرد، همانطور که برای پیشینیان گذشت برای شما نیز خواهد گذشت، منتها با این تفاوت که آنان همانند شما اینقدر پایگاه مردمی نداشتند، اما شما با وجود داشتن پایگاه مردمی، پشت به مردمی کرده اید که خواستار موفقیت فوتبالمان و به تبع آن برای حضرتعالی بوده اند؛ بعنوان مثال من مردمی از ابتدای انتخاب شما بعنوان سیاستگزار اصلی فوتبال بسیار تلاش کرده ام تا پیام و رسالتی را که در خصوص فوتبال این آب و خاک بر دوشم سنگینی می کند به جنابعالی که عامل و مانع آن هستید، منتقل نمایم. متأسفانه این مدت سپری شد و شاید چه بسیار پتانسیل هایی چون من که می بایست در راستای رشد و پویش فوتبالمان کاری شایسته و مفید انجام دهند،  اما امروز به جای فرشته فوتبال به «دیو» تبدیل گشته اند؛ با این حال، اینگونه دیوها می توانند بنا به گفته مولانا که گویا خطاب به شماست مفید و مثمر ثمر واقع شوند:

اگر دستاورد مربیان تیم ملّی را به «آشپز و آشپزی» تشبیه کنیم، این نتیجه بدست خواهد آمد که «ما» تاکنون دست پخت و سلیقه این آشپز را دیده و چشیده ایم و اگر به امید آنیم که با افزایش «مواد اولیه» کیفیت طبخ را تغییر دهیم، به خطا رفته ایم زیراکه تیم ملّی «ب» را جایگاه کسانی می دانیم که هنوز به حد مطلوب نرسیده اند، پس چطور توقع داریم که کیفیت طبخ مطلوب گردد!

تشکیل تیم ملّی «ب» اگر در زمان آقای صفایی فراهانی اتفاق افتاد، از این جهت بود که شهروندی طرح تشکیل تیم ملّی «ب» مردمی را ارئه کرده بود و با سماجت و پافشاری از دولت و اولیای ورزش آن وقت می خواست تا تیمی دیگر را در سطح ملّی تحت عنوان تیم ملّی «ب» تکوین بخشند تا راهی جهت حضور و مشارکت مردم و بعد عرصه ای برای رقابت مربیان وطنی با مربیان خارجی باشد و همچنین زمینه ای جهت رقابت بازیکنان تیم ملّی «الف» و «ب» در سطح فوتبالمان بوجود آورد.

تاریخ فوتبالمان گواه است که هدایت فوتبالمان همواره یا به عهده مربیان خارجی بوده یا مربیان وطنی و هیچ گاه  در تاریخ ورزشمان سراغ نداریم که مدیری آمده باشد که بستری را همزمان برای فعالیت مربی خارجی و وطنی بوجود آورده باشد و از وجود، قابلیت و رقابت این دو در قالب تیم ملّی «الف» و «ب» بهره بری نماید.

اکنون اگر انگیزه ایجاد تیم ملّی «ب» آن می بود که بستری را جهت فعال کردن مربیان وطنی فراهم آورند، تدبیر معقول و پسندیده ای می بود، امّا حیف که ما یاد گرفته ایم که یا بسترسازِ مطلق مربی خارجی باشیم و یا بسترسازِ مطلق مربی وطنی بعد از عدم کارایی مربی خارجی! و با این اقدام همواره غنی را غنی تر و فقیر را فقیرتر سازیم. بدین علت است که معتقدیم، اسراف کاری یا ندانم کاری و یا دوباره آزمودن، تیم ملّی «ب» را بوجود آورد.

من بعنوان یک شهروند ورزشی-فوتبالی گواهی می دهم که شما پیشرو ترین و مترقی ترین رئیس فدراسیون فوتبال ایران زمینید ! زیراکه قبل از پذیرش این پست و مقام، عیناً طبق نظر نویسنده فرانسوی «گی سورمان» رفتار و عمل نمودید. گی سورمان غربی می گوید:

«اگر قرار بود از میان عناصر سازنده قدرت غرب یکی را انتخاب کنم، توانایی نقد را که موجب رقابت میان نظریه ها می شود، برمی گزیدم. تا هنگامی که ما این توانایی را حفظ کنیم، جوامعی که از لحاظ فرهنگی فاقد چنین توانی هستند نخواهند توانست ما را عقب زنند. انتقاد و انتقاد از خود، که مفاهیمی اروپایی اند به سختی در آسیا جا می افتند. تمدنهای آسیایی به جای آنکه از گذشته بگسلند تا بتوانند نوآوری کنند، خود را تکرار می کنند تا به کمال رسند.»

و اکنون نیز به جهت آنکه آگاهید که «هیچ چیز هویت پیدا نمی کند مگر در سایه ارتباط»، و در صددید تا با دیپلماسی فوتبالی خود، در آلمان با «کلینزمن» و در انگلستان با «بابی رابسون» و در جای دیگر با ... ارتباط برقرار سازید، بدین امید که با اینگونه ارتباطات دستاوردهای مثبتی را برای فوتبالمان به ارمغان آورید؛  بایدگفت که یک سری ارتباطات هست که نه تنها چیزی از آنها حاصل نمی شود بلکه با آن ارتباط، گم و گمراهتر می شویم. ایکاش شما و مجموعه مدیران ورزشمان بدین حقیقت توجه می کردیدکه ما مردمی شرقی هستیم، اما متأسفانه شما مسندنشینان ورزش، بدنبال ساختارآفرینی از نوع غربی اید و در آن راه در تلاش و کوشش، تا غربی وار به درمان دردها و نیازهای انسان و جامعه شرقی بپردازید. این تمایل و نگاه به غرب از آنجا ناشی می شود که ما معیار و میزان غربی را، ملاک شناخت و ارزشهای خود قرار داده ایم؛ افلاطون آن خداوند خرد و اندیشه غربیان دو هزار و چند صد سال پیش در رهنمودی به شما سیاستگزاران اعلام داشته که: «مردم یک کشور متناسب با محیطی که در آن زندگی می کنند باید رشد و پرورش یابند.» اکنون اگر قصد و نیت از ارتباطات با عالم غرب و غربی همانند آموختن فن ماهیگیری باشد، این ارتباط معقول و پسندیده است، اما اگر نتیجه قصد ونیت بدانجا بینجامد که از این ارتباطات چند ماهی بدست آوریم، این ارتباط و عمل محکوم است و آنرا توهین به ایران و ایرانی می دانیم.

این را باید بدانیم و آگاه باشیم که ذهن و روح غربی مدتهاست با «مجازی سازی» و از طریق «مجازی سازی» توانسته به ماهیت و وجود پردازی دست یابد و بدینوسیله از حیطه ای به حیطه ای دیگر رود، از شبکه ای به شبکه ای دیگر جهش کند و از یک نظام راکد به نظام فعال و پویا وارد شود و مکانها در زیر پای او دگرگون و چند شاخه شوند و او را به «دگرزائی» ملزم کنند.

حال این مجازی سازی چگونه می تواند در فوتبال ما متولد و متکامل گردد؛ مجازی سازی در فوتبال نخست با تشکیل تیم ملّی «ب» آغاز و شروع می شود، بعد با آموزش پایه ای و همگانی فوتبال بسط و گسترش می یابد و با تدوین شناسنامه فوتبالی جهت بازیکن حرفه ای و آماتور، باعث رشد و گسترش مجازی سازی می شود.

آری، غرب برای هر ایده، پدیده، فرد، گروه و ... پارامترها و سنجش و میزانی را طی سالها ابداع و تهیه و تدوین نموده که می تواند بواسطه آنها، بسیاری از چیزها و پدیده ها را مورد نقد و ارزیابی قرار دهد و صره را از ناصره تعریف و مشخص کند.

در مقابل «ما» چه میزان و سنجشی را توانسته ایم در این فوتبال اعمال و جاری سازیم؟ و چه مجازی سازی ای را توانسته ایم به فوتبال تعمیم دهیم؟ اصلاً آیا قادریم از پیدایش و تطور فوتبال (پدیدارشناسی) داخلی و خارجی آن تعریفی ارائه دهیم؟

بواقع اگر بیمار نتواند نوع درد و موضع درد را برای طبیب مشخص و تعریف کند، طبیب چگونه می تواند راه درمان را به بیمار متذکر شود و او را به راه سلامت رهنمون سازد.

یکی از موفق ترین مدیرهای غربی، مقابل درب اتاق خود نوشته ای را نصب کرده بود با این عنوان که: «هر کس بخواهد مسئله ای را با من در میان بگذارد، ابتدا باید گزارشی تهیه کند و برای چهار سؤال ذیل پاسخی داشته باشد:

-    سؤال اول: مسئله چیست؟

-    سؤال دوم: علت بروز مسئله چیست؟

-    سؤال سوم: راه حلهای ممکن کدامند؟

-    سؤال چهارم: راه حل پیشنهادی شما چیست؟

بله آقای دادکان، اگر آقایان کلینزمن یا بابی رابسون از شما، چند سؤال بالا را بپرسند، چه جوابی خواهید داشت؟

به امید آنکه منِ شهروند عامی را که چنین نامه ای را برایتان تحریر و ارسال داشته ام، مخالف تیم ملّی و تضعیف کننده تیم ملّی به شمار نیاورید.

امید است با مدیریت شما و طرح جامع بهره وری، فوتبالمان بوسیله ایرانی (نه، آنچه خود داشت ز بیگانه تمنّا می کرد) و با سعی و تلاش ایرانی راه رشد و تعالی علمی خود را آغاز نماید.

هر فردی که، یکی از امور اجتماعی را بعنوان مدیر و مسئول می پذیرد و عهده دار آن می شود، همواره با 2 دسته از منتقدین روبروست: 1. منتقدِ «نه» که از صفات بارز این دسته آنستکه همواره عَلَمِ نه در دست دارد و پیوسته ساز مخالف می زند، چه عملکرد مثبت باشد، چه منفی، او منتقدی است که باید «نه» بگوید و جعل واقعیت نماید؛ این دسته بسان سکه ای دورو می باشند، که آنطرف آن نیز منتقدیست مثل آدمی که از جامعه عقب مانده، بله قربان گوی و تصدیق کننده هر عمل مثبت و منفی است و اینان هم جاعلان حقیقت اند و مانع و مستوری جهت شفاف و واضح دیدن امور می شوند که متأسفانه حضرتعالی بیشتر با اینگونه از منتقدین دووجهی روبرو بوده اید. چنین منتقدینی برای کسب نان و نام یا در خطر افتادن نام و نان خود، قلم و قدم و بیان را بکار می گیرند تا مزد سوءنگری خویش را بگیرند.

2. اما دسته دوم منتقدین چه کسانی هستند؟ آنانی که با نقد خود موجب اصلاح، تغییر، تداوم و تکامل می شوند و با «چرا و چگونه» پای به میدان می نهند و سبب می شوند که «مسئولیت پذیر» (رئیس) نخست نسبت به حدود و وسعت، و عمق رسالتی را که پذیرفته به خوبی آگاه گرداند و بعد با شناسائی محاسن و معایب و همچنین موانع، رئیس و جامعه را با انعکاس مطالب خود آگاه و متوجه گرداند تا راه صواب و خطا، مشخص و معلوم گردد.

اگر دسته اول منتقدین، استرس ساز و بحران آفرین و سیاهکارند، اما دسته دیگر تأمل و تفکر را به ارمغان می آورند و پیوسته با 3 سؤال اساسی پرسشگرند: 1. به کجا می رویم؟ 2. چطور و چگونه به هدف خود نائل آئیم؟ 3. آیا هدفی را که انتخاب کرده ایم بهترین نوع انتخاب بوده؟

اینگونه منتقدین بزرگترین نعمت برای مدیر و رئیس و جامعه اند، اکنون از خدا برای شما مسئلت می دارم وجود چنین منتقدی را و از او می خواهم که مرا جزء منتقدین «چرا و چگونه» قرار دهد.

بی تردید نامه های فوق الذکر که به مراجع ذیربط ارسال شده این مطلب را به خوبی منعکس می دارند که اینجانب وابسته به هیچ گروه و دسته ای و جناح و کسی نبوده و نیستم، بلکه جزء کوچکی از دریای بیکران اهالی مردمی فوتبالم که همواره قلبم برای ایران و ایرانی تپیده و معتقدم که ما ایرانیان بدون توسل به بیگانگان می توانیم، بوسیله فوتبال، شأن و عظمت نبوغ ایرانی را در عرصه جهانی به نمایش بگذاریم، مشروط به اینکه اولیای ورزش با بذل توجه خود نگاهی به ایده های فرزندان این سرزمین داشته باشند.

از اینکه از لطف و مرحمت حضرتعالی برخوردار شدم و ملاقاتی با زیرمجموعه آن ریاست (آقایان دانشور و درودگر) میسر گردید، سپاسگزارم؛ مزید اطلاعتان باید بگویم نتیجه جلسه (مورخ 11/04/84) آن شد که به صلاحدید آقایان، با کمیته آموزش آقای فریدون معینی ارتباط لازم را برقرار سازم و ایشان روز ملاقات بعدی را به 10 الی 12 روز آینده موکول نمودند.

مشکل و تعارضی که در این جلسه مشهود بود آنست که آقای دانشور در صدد بودند تا «ساختار بدیع» و بی مانندی را که از سوی من تحت عنوان «طرح جامع فوتبال» ارائه می شد را در قالب روش ها و ساختارهایی که تاکنون متداول بوده «قیاس و استنتاج» می نمودند و این تعمیم و قیاس مانع آن شد تا بیشتر و شفاف تر بتوانم به تشریح و تفسیر طرح جامع فوتبال ایران زمین بپردازم و بعد در پی آن خواست خود را از فدراسیون میهنم اعلام دارم.

دیگر مطلب آنکه استنباط اینجانب از سخنان آقای دانشور آنست که نگاه ایشان به «فوتبال»، نگاهی بوروکراسی وار است بدین معنا که فدراسیون را زیرمجموعه فیفا و کنفدراسیون فوتبال آسیا می دانند و هر تغییر و تحولی را زمانی تأیید می نمایند و در آن گام می نهند که منطبق با سیاست ها وقوانین فیفا و کنفدراسیون فوتبال آسیا باشد.

اکنون برای اینکه بتوانم در این مقال مختصر به تشریح «طرح جامع فوتبالمان» بپردازم، از «نماد جهانی فوتبال» کمک گرفته ام تا «نیم نمایی» از پدیدارشناسی فوتبالمان را معلوم و مشخص دارم و امید و انتظار آنست که با ترسیم این نماد، نگاهی ژرفتر به فوتبالمان داشته باشیم

برای مشاهده نماد روی آن کلیک نمایید.

شرحِ تفسیری نماد:

مهدی میرابی