محمد دادکان - نامه شماره 5

اگر دستاورد مربیان تیم ملّی را به «آشپز و آشپزی» تشبیه کنیم، این نتیجه بدست خواهد آمد که «ما» تاکنون دست پخت و سلیقه این آشپز را دیده و چشیده ایم و اگر به امید آنیم که با افزایش «مواد اولیه» کیفیت طبخ را تغییر دهیم، به خطا رفته ایم زیراکه تیم ملّی «ب» را جایگاه کسانی می دانیم که هنوز به حد مطلوب نرسیده اند، پس چطور توقع داریم که کیفیت طبخ مطلوب گردد!

تشکیل تیم ملّی «ب» اگر در زمان آقای صفایی فراهانی اتفاق افتاد، از این جهت بود که شهروندی طرح تشکیل تیم ملّی «ب» مردمی را ارئه کرده بود و با سماجت و پافشاری از دولت و اولیای ورزش آن وقت می خواست تا تیمی دیگر را در سطح ملّی تحت عنوان تیم ملّی «ب» تکوین بخشند تا راهی جهت حضور و مشارکت مردم و بعد عرصه ای برای رقابت مربیان وطنی با مربیان خارجی باشد و همچنین زمینه ای جهت رقابت بازیکنان تیم ملّی «الف» و «ب» در سطح فوتبالمان بوجود آورد.

تاریخ فوتبالمان گواه است که هدایت فوتبالمان همواره یا به عهده مربیان خارجی بوده یا مربیان وطنی و هیچ گاه  در تاریخ ورزشمان سراغ نداریم که مدیری آمده باشد که بستری را همزمان برای فعالیت مربی خارجی و وطنی بوجود آورده باشد و از وجود، قابلیت و رقابت این دو در قالب تیم ملّی «الف» و «ب» بهره بری نماید.

اکنون اگر انگیزه ایجاد تیم ملّی «ب» آن می بود که بستری را جهت فعال کردن مربیان وطنی فراهم آورند، تدبیر معقول و پسندیده ای می بود، امّا حیف که ما یاد گرفته ایم که یا بسترسازِ مطلق مربی خارجی باشیم و یا بسترسازِ مطلق مربی وطنی بعد از عدم کارایی مربی خارجی! و با این اقدام همواره غنی را غنی تر و فقیر را فقیرتر سازیم. بدین علت است که معتقدیم، اسراف کاری یا ندانم کاری و یا دوباره آزمودن، تیم ملّی «ب» را بوجود آورد.