محمد دادکان - نامه شماره 2

طرح ارسالی دارای مقدمّه و مؤخّره ای است که آنرا بهتر و بیشتر تفسیر و توجیه می نماید که البته بنا به مطّول شدن مطالب از ارسال آنها خودداری گردید. اکنون در پیوست همین نامه بخشی دیگر از طرح را تقدیم حضورتان می دارم که پس از ضبط تلویزیونی در منزلم، فقط و فقط به سمع و نظر آقایان "حمید قاسمی"، ریاست بخش ورزشی شبکه خبر، و "دکتر مهدی خبیری"، قائم مقام اسبق فدراسیون فوتبال، رسیده است که تنها قسمت مختصری از آن به سمع و نظر عموم رسید.

براستی که جناب آقای دکتر محمّد دادکان، بنده کسی نیستم الّا یکی از عوام النّاس، یا بهتر بگویم، جزء کوچکی از توده مردم می باشم که بسیاری از کاستی ها و نارساییهای اجتماعی را می توانید در نگاه اوّل از سیما و وجودم دریابید.

اذعان می دارم که دارای مدرک تحصیلی آکادمیک نمی باشم و از سوی دیگر به سبب دوری از مجامع بوروکراسی، بسیاری از آداب و رسوم متداول آنرا به نسیان سپرده ام؛ دیگر آنکه حتّی از بسیاری جهات از توده مردم نیز پایین ترم، بطور مثال، دارای چهره ای زرد و استخوانی و چشمهایی مرده ام با صدایی ناهنجار. هنوز موفّق نشده ام تا نقصانهای خویش را به طور کامل ترمیم سازم زیرا که آنها را از محیط و وراثت و تعلیم و تعلّم مان به ارث برده ام. باشد که طرح فوق مرهمی باشد بر زشتی و کاستیهایم.

اکنون نیز باور بفرمایید که بنده تنها جزء کوچکی از اهالی فوتبال می باشم که سالها مصرف کننده صرف بوده ام و در تولید و عرضه محصول ورزش، بخصوص فوتبال، هیچ گاه نقش و جایگاهی نداشته ام، زیراکه بنا نبوده است که از اهالی نظرسنجی شود. پس بر من ببخشید اگر این رسالت {خودخواسته} را پذیرفته ام، چراکه ساده انگارم و شعار حاکمان مردم فریب را باور کردم که:

توده ها نیز می توانند در سرنوشت خویش سهیم و شریک باشند.

امید است که یکی از همین مردم کوچه و خیابانِ طرفدار فوتبال بتواند با سیاستگزار اصلی آن که از متن و نهاد آنها برخاسته پیوند و ارتباط برقرار نماید تا خواست و نیاز فوتبالی خویش را با او در میان نهد.